Ik start deze blog met mee te geven dat de mogelijkheid bestaat dat je weerstand of kwaadheid voelt tijdens het lezen ervan. Als je ervoor kiest deze blog te lezen, wil ik je dan ook vragen om eens begonnen, door te lezen tot het einde.
Ik herinner me Tom als een creatieve, optimistische, positieve, populaire student toen ik nog les gaf als docent lichamelijke opvoeding aan de lerarenopleiding. Ik begeleidde hem onder andere voor zijn stage en zijn eindwerk. Het was duidelijk dat het lesgeven en het omgaan met kinderen echt zijn tweede natuur was…., of beter: zijn eerste natuur.
Intussen is Tom op dat elan verder gegaan. Populaire leerkracht, in de running om directeur te worden, succesvol binnen de musicalwereld. Heel wat vrienden en connecties. Het leven ging hem voor de wind. Overal graag gezien. Overal applaus. Hij stond letterlijk en figuurlijk altijd ‘op het podium’.
Vorige week kwam Tom terug op mijn pad. … Tom is van zijn podium gesukkeld… hij is bijna alles en iedereen kwijt.
Ik heb naar zijn verhaal geluisterd. Tom heeft iets gedaan wat volgens de wetgeving niet mag, Dit erkent en accepteert hij. Ook al zouden dezelfde feiten 1,5 jaar later wel helemaal legaal geweest zijn. … Ik geloof vanuit zijn verhaal, de manier waarop hij het vertelt, wat het met hem doet en hoe hij ermee omgaat dat het nooit zijn intentie was iets fout te doen. Dat hij zelfs nooit besefte dat hij iets fout deed… en in mijn ogen en aanvoelen, misschien ook zelfs helemaal niets ‘fout’ heeft gedaan…
Op basis feiten en wetgeving is Tom aangeklaagd. Deze aanklacht is niet gebeurd door de ‘slachtoffers’ zelf, maar door hun omgeving. Hij heeft alles intussen over zich heen gehad. Arrestatie, huiszoeking, computer in beslag genomen, voor de tuchtcommissie verschenen, een nacht in de cel, torenhoge rekeningen aan advocaten en psychiater, beschuldigd en verdacht, … door steeds meer mensen. Er worden verhalen gemaakt, verteld, en geloofd…. En vanuit angst wordt men achterdochtig en gaat men nog meer verdenken en beschuldigen, niet meer op basis van feiten, maar op interpretaties.
Tom is iedereen kwijtgeraakt, op enkelingen na. Daar waar iedereen tot voor enkele weken in het gezelschap van Tom wilde zijn, ontwijkt iedereen hem nu. Tom is van zijn podium gesukkeld en kwam bij mij terecht…. Hij neemt nu medicatie want zonder zou hij er misschien niet meer zijn.
Tom is intussen ontslagen in zijn eigen musicalbeweging en momenteel geschorst in het onderwijs. Hij heeft er een heilige schrik voor zijn job kwijt te geraken. Hij is zo bang niet meer met kinderen te kunnen en mogen werken. Want ja, dat is zijn leven. Het doet hem ongelooflijk pijn zijn petekind niet meer te mogen zien. Het doet hem zo’n pijn als een crimineel, pedofiel en verkrachter te worden bestempeld en behandeld en niet meer in de buurt van kinderen te mogen komen.
Doorheen zijn verhaal voelde ik in mezelf kwaadheid, onmacht, en verdriet … om hoe onze maatschappij en wetgeving de dag van vandaag in elkaar zit, om hoe we omgaan met elkaar en met onszelf. Om hoe sterk we uit connectie en uit evenwicht zijn. Met en in onszelf en anderen.
Vooraleer verder te schrijven geef ik mee dat het niet mijn doel is met dit schrijven het leed van ‘slachtoffers’ in het algmeen en in andere situaties te minimaliseren of de impact die ervaringen uit het verleden op iemand kunnen hebben te ontkennen. Ik weet goed genoeg dat die impact zeer diepgaand en bepalend kan zijn. Intussen weet ik echter ook dat iedereen die het wil zichzelf ook kan bevrijden van die impact. Mijn schrijven gaat over de kwaadheid, de onmacht en het verdriet die ik voel bij hoe er, wellicht bijna standaard, omgegaan wordt met ‘daders’.
Ik voel kwaadheid omwille van de macht die instanties, wetten en structuren hebben en hoe die macht gebruikt en misbruikt kan en mag worden om macht en vergelding te kunnen botvieren op een ander.
Ik voel me triest vast te stellen hoe snel iemand als crimineel bestempeld en behandeld wordt zonder écht naar diens verhaal, gevoel en intentie te luisteren.
Waarom zijn wij er zo op gericht om voor alles wat ons overkomt een schuldige te zoeken? Ja waarom,… omdat er ons in opvoeding, onderwijs, maatschappij aangeleerd werd tekens een schuldige te zoeken. Wie heeft er ooit geleerd zich af te vragen hoe we als ‘slachtoffer’ misschien ook een bepaalde situatie hebben mee gecreëerd of aangetrokken? ‘Hoe heb ik dit mee gecreëerd?’ in plaats van ‘een schuldige zoeken’. Daar al eens aan gedacht? We gebruiken en zoeken alsmaar een schuldige om niet in eigen boezem te moeten kijken.
Pester en gepeste, dader en slachtoffer… zou het kunnen dat beiden uit evenwicht zijn? En zou het kunnen dat ze beiden soms zelfs even sterk uit evenwicht zijn? Waarom krijgt de ene dan nog een kans en de ander niet? Waarom wordt de ene beschermd en de ander niet? Waarom wordt de ene bestempeld en de andere niet? Waarom wordt de ene beschuldigd en de ander niet? Waarom wordt de ene gestraft en de ander niet? Waarom wordt de ene geholpen en de ander niet?
We houden het probleem of onevenwicht gewoon in stand door hoe we ermee omgaan.
Slecht presteren op school, zwaarlijvigheid, angstig zijn, in slechte papieren zitten, ziek zijn, je slecht voelen, relatieproblemen, financiële problemen, ontslag, …. We steken het maar al te graag op iets of iemand buiten ons: ’t is door mijn ouders, ’t zit in de familie, ’t is erfelijk, ’t is de schuld van mijn baas, de school, het werk, een ‘stoornis’,….
En ben je al eens nagegaan door wie iemand beschuldigd wordt? Heel vaak gebeurt dit zelfs niet door het ‘slachtoffer’, maar door de omgeving ervan…. Wie heeft er dan een probleem?
Terwijl ik dit schrijf, besef ik maar al te goed dat ik hier heel delicaat bezig ben en wellicht zelf heel wat over mij kan krijgen door dit alles hier zomaar te benoemen. Uiteraard vraag ik me ook wel af of dit wel slim is. Zeker gezien Tom nog door heel wat verhoren en rechtzaken moet. Wel, ik wil me niet laten leiden door angst voor macht van instituten, voor wat anderen wel van mij kunnen denken, voor de reacties vanuit het slachtofferschap,… . De goedkeuring van Tom voor dit schrijven en publiceren is voldoende. We hebben ervoor gekozen met naam en toenaam te benoemen, niet anoniem, geen doekjes rond. Gewoon zoals het is. Sterk Tom! Verder neem ik alle verantwoordelijkheid wel op mij. Ik ben ook helemaal niet bezig met bepaalde gedragingen van ‘daders’ in het algemeen goed te praten. Ik wil wel even aankaarten en in vraag stellen hoe we omgaan met wat ons overkomt.
Hoe kunnen we zo naïef zijn te denken dat ons eigen probleem opgelost geraakt, of verdriet verwerkt kan worden als een ander gestraft wordt. Onder de vorm van opsluiting, dwangsommen of andere straffen. Het helpt je niets, nee , helemaal niets in je eigen proces en beleving. Wanneer zullen we eens beseffen hoe destructief kwaadheid en woede werkt? Zovele mensen houden vast aan hun kwaadheid en frustratie totdat de ander boet. Weet je wat je dan doet? Zelf vergif drinken in de hoop dat de ander sterft!
Wanneer leren we eens de kracht van connectie kennen? Is het niet de bedoeling dat we net in verbinding gaan met ‘de schuldige’, met de gekwetstheid van de ‘schuldige’, met de mens achter de ‘schudige’ in plaats van steeds meer uit verbinding te gaan? Zou het kunnen dat we via écht contact met de onderliggende drijfveer en behoefte van het gedrag van de ander we in contact kunnen komen met onze eigen onevenwichten? Is het niet zo dat alle onevenwichten in onze buitenwereld een afspiegeling zijn van de onevenwichten in onze binnenwereld? Yin yang… het komt overal terug…
Wordt het niet hoog tijd om de kracht van verbindend communiceren te leren kennen en toe te passen? Verbindend communiceren, waarbij we communiceren op het niveau van elkaars menselijkheid. Waarbij we gaan kijken naar wat maakt dat iemand zo diep zit, dat hij of zij dingen doet die niet goed te praten zijn? Ja zelfs met zogenaamde ‘criminelen’ kan dit,… Naïef? Ik geloof van niet…
Wordt het niet hoog tijd dat we de kracht van ware vergeving leren kennen? Ware vergeving heeft niets te maken met iets goedpraten, het gaat ook niet over vergeten en vergeven of over ‘ik vergeef je wel, maar vergeet het niet’, het gaat ook niet om iets wat je geeft aan de ander… Het betekent wel dat je de destructieve impact van kwaadheid en woede loslaat. Het betekent dat je verleden, feiten, situaties, anderen geen impact meer laat hebben op jou in het hier en nu. Ware vergeving is een zuiver innerlijke proces waar je de ander zelfs helemaal niet voor nodig hebt. Het gaat over onschuld, onbewustzijn, onvermogen en gekwetstheid zien. Ware vergeving gaat over zelfvergeving. En wat dat betekent, daar kan ik een boek over schrijven. Misschien moet ik dat eens gaan doen….
Terug naar jou Tom,… wat ben jij hier nu allemaal mee? Je staat wel mooi middenin alle ‘shit’. Ik ben bereid je verder te begeleiden, voeden en loodsen doorheen de beschuldigingen, de structuren, de machtsverhoudingen, het gerecht, de onmacht, de leugens, …. Ik ben bereid je te begeleiden doorheen jouw verdriet, jouw angst, jouw kwaadheid, jouw kwetsuren. ….
Want ook bij jou zal het erom gaan deze situatie eerst en vooral te accepteren, wat iets helemaal anders is dan berusten. Ook bij jou zal het erom gaan in je eigen spiegel te kijken en je af te vragen hoe jij deze situaties mee hebt gecreëerd en aangetrokken. Vechten tegen wat is heeft geen zin . We gaan dus ook niet vechten, niet tegen instanties, niet tegen beschuldigingen, niet tegen feiten, niet tegen anderen,… niet tegen jezelf…. Al dat vechten kost alleen maar….
Laten we de weg gaan van betekenis geven. Je bent van je podium gevallen. Zou het kunnen dat dit jou kansen geeft? Dat het je de kans heeft om échte waarde te leren kennen? Dat het je de kans geeft om onafhankelijk te worden van applaus, succes en erkenning van anderen? Dat het je de kans geeft jezelf te leren kennen? Dat het je de kans geeft maskers te laten vallen? Dat het je de kans geeft authenticiteit te leren kennen. Dat het je de kans geeft uit de oppervlakkigheid te stappen en diepgang de leren kennen? Dat het je de kans geeft terug tijd en contact te maken met en voor de mensen die je hebt verwaarloosd de laatste jaren en die jou nu niet laten vallen. Dat het je de kans geeft jouw kwetsbaarheid toe te laten? Dat het je de kans geeft te beseffen dat je jezelf misbruikt telkens je een ander misbruikt. Dat het je de kans geeft oude trauma’s ‘op te kuisen’? Kortom dat het je de kans geeft om hier als persoon uit te groeien en terug in verbinding en relatie te komen met jezelf? En dat je van hieruit écht gezonde relaties kan aangaan met anderen?
Tom, je bént niet de veroordeling of de feiten. Je toont wie je bent in hoe je hier mee omgaat, in de groei die je hierin maakt. Blijf maar naar buiten komen en accepteer alle veroordeling. Jij kan zelf kiezen wat je hiermee doet, jij kan zelf kiezen wat de impact hiervan is op jouw functioneren. Weet dat iedereen die jou veroordeelt dit doet vanuit een eigen onevenwicht.
En Tom, ik kan je in alle eerlijkheid zeggen: ik zou heel graag mijn kinderen aan jou mogen toevertrouwen als leerkracht. En nee, ik spreek hier niet vanuit naïviteit.
Aanvulling 11 juni 2017
Aan mij om naar aanleiding van de reacties en beschuldigingen in mijn richting, ook in mijn spiegel te kijken. Wat ik ook doe.
Een thema komt terug in mijn leven. Ik kom er nog op terug.
Op dit moment wil ik 2 dingen meegeven:
1) Los van de specifieke aanleiding en de al dan niet correctheid van feiten, blijf ik helemaal staan achter de essentie/boodschap van mijn blog.
2) De twijfel aan mijn eerlijkheid/transparantie wat betreft het publiceren van de reacties:
Ik heb alle reacties laten staan. De mensen die mijn blog al lang volgen (en ik vermoed dat dit niet alle mensen zijn die onderstaande reacties hebben gepost) weten dat ik de laatste tijd wat problemen heb met mijn website. Na het versturen van een blog komen er namelijk heel veel bezoekers op mijn website, waardoor die vaak blokkeert en mensen er niet op geraken. Ik heb hiervoor een IT’er ingeschakeld die bezig is alle websites die onder compagnon de route vallen op een nieuw en sterker besturingssysteem te plaatsen. Gezien dit niet in 1 dag kan gebeuren, heeft hij momenteel de blogpagina met deze blog op het nieuwe platform geplaatst zodat deze van hieruit kan uitgestuurd worden en niet plat valt als er honderden lezers tegelijkertijd op komen. Aangezien deze blogpagina nog niet volledig op de nieuwe pagina staat (duurt even vooraleer alle blogs verplaatst zijn), bestaat deze pagina dus ook nog. Ik zit momenteel dus inderdaad met 2 blogpagina’s. Sommige mensen verdenken mij ervan dat ik dit bewust doe, wat helemaal niet het geval is. Het is gewoon een overgangsfase. Ik publiceer en stuur mijn blog normaalgezien uit op woensdag. Deze blog is ook gepubliceerd op woensdag en kreeg ook al reacties van volgers die spontaan zijn komen kijken (omdat ze het wellicht vreemd vonden dat ik nog niet had uitgestuurd). Gezien de nieuwe blogpagina en het besturingsmechanisme pas klaar was op zaterdag is de blog ook pas zaterdag uitgestuurd. Je komt dan terecht op deze link waar je ook alle reacties kan lezen
Op deze ‘oude’ website, is het aantal reacties vanuit het systeem beperkt tot 10. Ik heb dus ook aan de IT’er gevraagd om de reacties onbeperkt te laten zijn op het nieuwe platform, wat nu dus ook zo is. Indien je alle reacties wil lezen of zelf wil reageren, ga dan naar deze link. Gelieve hieronder dus geen reacties meer te plaatsen.
Wie mij al langer volgt weet dat ik net wél heel eerlijk, transparant en kwetsbaar ben en helemaal niets verberg. Aan alle nieuwe volgers die dit wellicht niet geloven beveel ik warm aan eens door de voorgaande blogs te gaan en misschien ook eens mijn boek ‘leven is simpel … maar niet altijd gemakkelijk te lezen.
Barbele
Beste Barbele. Juist terug van een welverdiende vakantie lees ik nu pas je blog en reacties. Ik ben heel erg geschrokken van de ronduit haatmails aan jouw adres alsof je de duivel zelf bent. Ik volg je reeds vanaf het prilste begin en heb je leren kennen en waarderen als een integere, wijze vrouw die haar hart volgt en vanuit liefde en mededogen voor de medemens tracht te helpen en begeleiden. Je blijft altijd de mens zoeken achter de problemen en situaties. Zoveel verwijtende en verwensende reacties verdien je niet. De haatgevoelens hebben bij sommigen de bovenhand gehaald en ervoor gezorgd dat de essentie van je blog niet is doorgedrongen. laat je niet ontmoedigen, je doet fantastisch werk.
Sarah Krachtige blog, Barbele, over een zeer gevoelig onderwerp. Ikzelf vergaf mijn verkrachter en ik kan je zeggen dat dat de enige weg is voor ware genezing. Ook al blijft er een barst in mezelf, ook al heeft het me meer dan 15 jaar gekost, ik ben er krachtiger uit gekomen. Wat Tom ook wel of niet heeft gedaan, waar ik het vooral mee eens ben is hoe pover instanties, overheid en anderen omgaan met delinquenten (maar ook met slachtoffers). Er zou veel meer waarde moeten gehecht worden aan begeleiding EN aan mediatie tussen partijen. Ik heb te doen met de slachtoffers (of diegenen die zich slachtoffer voelen, ik ken de feiten niet) en ik wens het mijn kinderen dit nooit toe. Ik ben er bang van dat ze dit ooit tegenkomen omdat ik weet hoe lang de herstelweg is. Maar ik heb ook te doen met Tom, die dit voor zichzelf waarschijnlijk niet koos en die nu ook een lange herstelweg tegemoet gaat. Ik heb ook niet gekozen om seksueel misbruikt te worden, maar heb mijn misbruiker wel vergeven. En neen, mijn begrip spreekt zijn gedrag niet goed, maar het verzacht alles wel. Ik hoef niet heel mijn leven in rancune, pijn en slachtofferschap te leven. Ik leer leven met mijn barsten en hoop daarmee anderen te kunnen helpen. Zie deze TedX https://www.ted.com/talks/thordis_elva_tom_stranger_our_story_of_rape_and_reconciliation
Betty Beste Barbele, Uit uw blog kan ik concluderen dat er nog steeds te weinig schuldbesef is bij Tom. Ocharme Tom die van zijn podium gesukkeld is. Er zijn wel degelijk meerdere slachtoffers die zich ongemakkelijk gevoeld hebben bij Tom. De eens zo populaire leerkracht die zijn vriendjes in zijn klas uitkoos. Behoorde je niet deze groep was je de pineut. Grensoverschrijdend gedrag kwam helaas ook op de school voor. Massages in de klas, hij als EHBO leerkracht die kinderen in de onderbroek liet opdraven voor een banale wonde, geen hogeschool studenten meer in zijn klas door feiten om dan nog maar te zwijgen van ongepast lichamelijke reactie bij Tom tijdens het spelen van spelletjes met jonge kinderen. Ik mag er niet aan denken dat hij in een machtspositie als directeur zou terecht komen. Heeft hij dan geen enkel inzicht? Het minimaliseren van de feiten blijft een rode draad. Gelukkig is mijn kind nooit alleen geweest bij deze meester. Uiteraard ben ik kwaad, uiteraard voel ik weerstand bij het lezen van de blog. Dit is voor mij dan ook de enige normale reactie bij het lezen van de feiten. Ze zijn onvolledig en niet eerlijk weergegeven. Dit past volledig in het profiel van manipulator Tom. In tegenstelling tot u Barbele hoop ik dat Tom niet meer de kans krijgt om met kinderen samen te werken. Ik hoop dat hij inzicht krijgt in zijn daden en dat hij geholpen wordt. Deze man is ziek. Van kinderen blijf je af! Zo simpel kan het leven soms zijn. Indien dit niet gemakkelijk is zoek je hulp, geen slachtoffers. Beste Tom Ik merk dat je mentaal nog een hele weg af te leggen hebt. Ik hoop dat je begint in te zien dat er meer dan twee feiten zijn en dat jouw eigen snakken naar lichamelijk contact niet gevonden mag worden bij kinderen. Je was een goede leerkracht maar je eigen neiging naar fysieke aanrakingen met kinderen is gewoon grensoverschrijdend. Kinderen die dit niet tolereerde waren de pineut en konden rekenen op een vernederend jaar. Leerkracht ben je voor alle kinderen niet voor diegene die je uitkiest. Hopelijk krijg je zelf ooit het juiste inzicht. Het feit dat mensen uit je dichte omgeving je laten vallen zou je net extra moeten doen nadenken. Ze hebben dit weldoordacht gedaan omdat pedofilie niet getolereerd kan worden. Alles heeft grenzen. Waar liggen die van u?
Mooi verhaal spijtig dat je de reacties niet allemaal hebt weergegeven, het leven zoals het is maar dan naar uw hand gezet. Spijtig Sam
Ik voel veel empathie. Confrontatie komt ook in me op. Veel moed Tom!
Gelukkig spreek je in de verleden tijd als je het hebt over je docent zijn in de richting lerarenopleiding … Ik heb het artikel niet ten einde gelezen, ik vond het te degoutant. Ik hoop dat je ooit kinderen of kleinkinderen hebt, die op dezelfde liefdevolle manier van T. behandeld worden door een leerkracht of vertrouwenspersoon… Eens zien hoe je er dan over denkt. Bah !
Didi We kunnen niet ontkennen dat er momenteel geen storm op zee is als ik alle reacties lees en dat de storm nog niet gaan luwen is ….. maar Tom heeft alvast al een extra reddingsboei gevonden bij Barbele … zeer Sterk Barbele en Veel sterkte Tom en ook veel sterkte aan de slachtoffertjes
Walgelijk is dit! Gemakkelijke praatjes! Tot het je eigen kind zou zijn die hier na 6 jaar van misbruik, toch de moed krijgt om het te vertellen. Om zodoende te voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen ( wetend dat hij al niet de enige was) En wees gerust, Ook de slachtoffers zitten onder de pillen en brengen bezoekjes aan psychologen. En voor hen werken advocaten ook niet gratis!!!
Knap hoe je alles zo goed kunt verwoorden Barbele. Veel sterkte aan Tom, je bent in goede handen, die je op tijd zullen vrijgeven als je aangeeft er klaar voor te zijn. Het ga jullie goed.
Ik walg van heel dit artikel. Hoe durf je… Misschien moet je eerst het hele verhaal kennen en alle feiten voor je zo’n blog schrijft… 1,5 jaar? Duidelijk de verbloemde versie gehoord. Natuurlijk, waarom zou hij je de echte waarheid vertellen, als je dat wist zou je zo niet reageren. Het zou je eigen kind maar eens moeten zijn!!! Mss moet je daar eens aan denken voor je zo’n bullshit schrijft. En als je je eigen kind zou toevertrouwen aan hem na dit kan ik je niet echt een goede ouder noemen. Verschrikkelijk…
Ik begrijp de frustratie, frustratie die iedereen gevoeld heeft en nog steeds voelt, en nog lang zal voelen… Iedereen, wij allemaal, langs alle kanten is dit pijnlijk… heel pijnlijk… Vriendschappen lijden, en zullen dit nog lang doen, rechtstreeks en vaak ook onrechtstreeks. Ik vind het jammer dat we elkaar verwijten en elkaar nog meer pijn aandoen… Is de leed die er is al niet genoeg? Ik vind het jammer dat zo’n tekst moet verschijnen, die het verhaal langs 1 kant verteld (met gegevens die inderdaad niet correct zijn). Ik vind het jammer dat ook jij een mening vormt, net datgene waarvan je andere verwijt dat ze het doen… Ik vind het jammer dat jij niet hebt geluisterd… Als je je zo onbegrepen voelt… en kwaad… Luister dan eerst naar het verhaal, in al zijn facetten… Want het is en blijft moeilijk… Voor ons allemaal… Je doet vele mensen nu pijn en dat vind ik jammer…
Beste Barbele, Waarschijnlijk heb je het nog niet door, maar ook jij kan je nu een slachtoffer noemen. Een slachtoffer van deze meester-manipulator die zowel volwassenen als (jammer genoeg) kinderen rond zijn vinger kan draaien. Laat me raden, je hebt versie 1 van zijn verhaal gekregen. Hoe de jongen er bijna volwassen uitzag, bijna oud genoeg om geen misdrijf meer te zijn. Hoe het onschuldig experimenteren was tussen 2 gelijkgestemde zielen. Compleet met alle gesnotter erbij, en hoe erg het nu toch is dat zijn hele wereld in elkaar aan het storten is. Natuurlijk wil je hem dan troosten, helpen opboksen tegen deze onrechtvaardige wereld die veel te snel veroordeelt. En dan kruip je, zoals jij, in je pen, om deze blog te schrijven om hem te steunen, want iedereen die hem veroordeelt doet dit blijkbaar vanuit een eigen onevenwicht. Geloof me, we zijn allemaal door deze fase gegaan. Je wilt hem zo graag geloven, meegaan in zijn verhaal, troosten, steunen. Je bent hierin niet alleen, en velen blijven hangen in deze fase. Tot wanneer de schellen van je ogen vallen. Wanneer je verneemt dat het toch niet die ene keer was met die bijna volwassen jongen. Maar eerder tientallen keren, met meerdere kinderen, vanaf 11 jaar. Deze versie 2 van het verhaal zal Tom je vermoedelijk niet verteld hebben. En dan voel je je bezoedeld. Hoe is het mogelijk dat je het niet hebt gezien? Dat je je zo in de luren hebt laten leggen? Dat je zo bent meegegaan in de Disney versie van het verhaal? En dan kijk je naar het verhaal met een andere bril. Het valt je op dat de feiten continu geminimaliseerd worden. Dat er geen enkel schuldinzicht is. Dat er vooral bekommernis is over het eigen lot, maar nooit om dat van de slachtoffers. En dan word je kwaad. Kwaad om wat er gebeurd is. Kwaad dat er nog elke dag gemanipuleerde slachtoffers zoals jij bijkomen. Zoals vermeld blijven sommigen in versie 1 van het verhaal hangen. Ik kan het je zelfs niet kwalijk nemen mocht dit bij jou ook zo zijn, je bent niet alleen. Los van hoe jij, ik en alle anderen erover denken, heb ik vertrouwen in het gerecht dat objectief de feiten zal onderzoeken en een veroordeling zal uitspreken. En Tom moet inderdaad zelf kiezen hoe hij hiermee omgaat. De slachtoffers moeten echter ook kiezen hoe ze omgaan met wat hen werd aangedaan. Ik wens hen en hun geliefden veel moed toe om dit te verwerken en weer positief naar de toekomst te kijken!
Beste Misschien toch eens uw bronnen controleren voor je onzin schrijft. Kinderen van 11 jaar seksueel misbruiken is een misdaad. Mensen die acht jaar alles voor hem gedaan hebben, misleid en hun kind misbruikt is verwerpelijk en degoutant. Je mag gerust het echte verhaal ook horen. Altijd welkom.
https://www.demorgen.be/binnenland/de-levensschool-is-geen-alleenstaand-geval-en-de-minister-weet-dat-bf4ddcaf.
Jammer dat u uw eigen onevenwichtigheid verborgen houdt. Twee versies van een blog maken en enkel die met de positieve reacties openbaar maken . . . Hoe achterbaks kun je zijn? Eerlijk? Jij Babele?
Eerlijk? Hoe achterbaks kan je zijn…. Een blogversie voor de reacties die in jouw kraam passen, en de andere versie mag niet gezien worden??? Zegt veel over hoe eerlijk je zelf bent!!!!
Beste Barbele, Waarschijnlijk heb je het nog niet door, maar ook jij kan je nu een slachtoffer noemen. Een slachtoffer van deze meester-manipulator die zowel volwassenen als (jammer genoeg) kinderen rond zijn vinger kan draaien. Laat me raden, je hebt versie 1 van zijn verhaal gekregen. Hoe de jongen er bijna volwassen uitzag, bijna oud genoeg om geen misdrijf meer te zijn. Hoe het onschuldig experimenteren was tussen 2 gelijkgestemde zielen. Compleet met alle gesnotter erbij, en hoe erg het nu toch is dat zijn hele wereld in elkaar aan het storten is. Natuurlijk wil je hem dan troosten, helpen opboksen tegen deze onrechtvaardige wereld die veel te snel veroordeelt. En dan kruip je, zoals jij, in je pen, om deze blog te schrijven om hem te steunen, want iedereen die hem veroordeelt doet dit blijkbaar “vanuit een eigen onevenwicht”. Geloof me, we zijn allemaal door deze fase gegaan. Je wilt hem zo graag geloven, meegaan in zijn verhaal, troosten, steunen. Je bent hierin niet alleen, en velen blijven hangen in deze fase. Tot wanneer de schellen van je ogen vallen. Wanneer je verneemt dat het toch niet die ene keer was met die bijna volwassen jongen. Maar eerder tientallen keren, met meerdere kinderen, vanaf 11 jaar. Deze versie 2 van het verhaal zal Tom je vermoedelijk niet verteld hebben. En dan voel je je bezoedeld. Hoe is het mogelijk dat je het niet hebt gezien? Dat je je zo in de luren hebt laten leggen? Dat je zo bent meegegaan in de Disney versie van het verhaal? En dan kijk je naar het verhaal met een andere bril. Het valt je op dat de feiten continu geminimaliseerd worden. Dat er geen enkel schuldinzicht is. Dat er vooral bekommernis is over het eigen lot, maar nooit om dat van de slachtoffers. En dan word je kwaad. Kwaad om wat er gebeurd is. Kwaad dat er nog elke dag gemanipuleerde slachtoffers zoals jij bijkomen. Zoals vermeld blijven sommigen in versie 1 van het verhaal hangen. Ik kan het je zelfs niet kwalijk nemen mocht dit bij jou ook zo zijn, je bent niet alleen. Los van hoe jij, ik en alle anderen erover denken, heb ik vertrouwen in het gerecht dat objectief de feiten zal onderzoeken en een straf zal uitspreken. En Tom kan inderdaad zelf kiezen hoe hij hiermee omgaat. De slachtoffers moeten echter ook kiezen hoe ze omgaan met wat hen werd aangedaan. En persoonlijk ben ik meer bezorgd om de impact die dit zal hebben op het leven van de slachtoffers, dan om wat er nog met Tom gebeurt. Ik wens de slachtoffers en hun geliefden veel moed toe om dit te verwerken en weer positief naar de toekomst te kijken!
Slachtoffers verdienen altijd meer aandacht dan daders, daar is iedereen het over eens. Het hoeft zelfs geen betoog. Des te moediger is het wanneer iemand het dan toch eens van de kant van de dader bekijkt (zonder de slachtoffers te vergeten dus). Moet je dan als Blogster die een artikel over een (door haar) anoniem (gehouden) gebeuren schrijft per se een onderzoek doen naar de 100 % correcte versie? Het ging haar om mededogen en “het ook eens van een andere kant te bekijken”. Versie 1 is onvolledig, versie 2 waarschijnlijk ook. Als buitenstaander die het “gebeuren” van op afstand volgt vind ik de zin ” Maar eerder tientallen keren, met meerdere kinderen, vanaf 11 jaar.” misleidend. Volgens mij gaat het in deze zaak om de twee gevallen die vermeld worden in het artikel van HLN, terwijl voorgaande zin tenminste het vermoeden wekt dat het om veel meer slachtoffers gaat. Ook deze zin: “Kwaad dat er nog elke dag gemanipuleerde slachtoffers zoals jij bijkomen.” is manipulatief. Hij mengt de twee soorten slachtoffers, de echte en de overdrachtelijke, bewust door elkaar. Het werk van een leerling-manipulator? Het gerecht zal in deze zaak zijn werk doen. Misschien vindt het de gulden middenweg tussen versie 1 en versie 2? Hopelijk verwerken de slachtoffers wat hen werd aangedaan, zoals u schrijft. Hopelijk ook zijn ze eerlijk geweest tegen u die er blijkbaar meer van weet. Het tweede slachtoffer bijvoorbeeld ging op ongeveer 18-jarige leeftijd gezond kameraadschappelijk om met de dader. Dat kon men zien in en buiten de Minard-schouwburg in april jl. En misschien denkt het (slachtoffer) tijdens het verwerkingsproces niet aan het updaten van zijn Facebook-pagina, maar daar staan nog steeds vriendschappelijke foto’s van hem en de dader op. Let op: dat kan. Iemand kan pas later tot het besef komen dat hem iets werd aangedaan. Daar moet men steeds rekening mee houden. En ook met het omgekeerde, namelijk dat men iemand inpepert dat hij zich slecht moet voelen omdat dat nu eenmaal de normale reactie is. Wat geen vergoelijking is voor mogelijk gepleegde feiten, want ieder normale mens vindt dat men kinderen gerust moet laten (versie 1, 2 en 3) Jef D.L.
Heel mooi, Barbele. Een hele sterke blog
Amai, geen toeval dat ik dit nu mag lezen! Ik mocht vorige week op een energetische training/retreat een aantal zeer mooie en pure intieme connecties ervaren gecreëerd op basis van deze krachtige constructieve overtuiging: Iedereen heeft goede intenties, inclusief ikzelf. Dat wil echter niet zeggen dat ik iedereen zijn gedrag begrijp of dat iedereen mijn gedrag begrijpt. Ik zie het wel als mijn verantwoordelijkheid om te gaan onderzoeken in anderen en mezelf welke angsten, overtuigingen, trauma’s en/of onderdrukte emoties zorgen voor dit gedrag. Als je de maskers afzet, en de deur volledig open zet is wat er overblijft zo puur, zo mooi en vol liefde! Danku voor je openheid en het delen van deze visie!
ik zou het niet mooier kunnen verwoorden! een vriendin van Tom!
Bedankt Barbele voor de steun en vooral deze woorden in je blog die je mijn zoon Tom in deze hele harde en moeilijke tijden geeft. Ik lijd evenzo maar steun hem zo goed als ik kan , ik ben en blijf er voor hem en tracht hem ook te doen geloven in zijn eigen kracht . Hij wordt nu al publiekelijk veroordeeld door zijn hele omgeving ,wat al een zeer zware straf is, hij gaat nu door een zware rouw. Maar ook zie ik nu na al die jaren dat hij naar dat ‘podium’ snakte ook de andere kant van de medaille waar ik al eerlijk gezegd soms van versteld stond hoe men met elkaar daar omging, waar nu realiteit en drama elkaar doorkruisen, waar ik voor de feiten zelf ook het leed van de ‘slachtoffers’ niet wens te minimaliseren. Maar ik geloof stellig dat Tom hier van uit zijn innerlijke energie een nieuwe weg zal weten op te gaan, een weg van authenticiteit, eerlijkheid met zichzelf en bovenal wens ik hem opnieuw in de toekomst terug gelukkig te kunnen zien.Ik ben in elk geval bijzonder verheugd dat hij in jouw handen terecht is gekomen, hij heeft alle oprechte steun nu bijzonder hard nodig.
Heel zuivere blog Barbele. Ik heb op geen enkel moment weerstand gevoeld. Alleen mededogen met zowel dader als slachtoffer. Blijf vooral verder mensen inspireren wijs te zijn en te handelen.
Dank je voor deze blog!
Moedige blog Barbele ! Als maatschappij ver-oordelen we zeer snel en zeer graag, zo ‘liken’ we graag onszelf…ons ego…
Zeer sterke blog, Barbele! Ik ben ervan overtuigd dat Tom een nieuwe weg zal vinden! Veel sterkte, Tom, heb vertrouwen in de toekomst!
Anneke Proficiat, super om je zo kwetsbaar te durven opstellen. Goeie start om zo beetje bij beetje JEZELF terug te kunnen vinden. Alvast niet opgeven Tom, je bent sowieso in goeie handen. Ga ervoor, en doe het op de1 ste plaats voor JEZELF! Anneke VDB