Over cellulaire vetbanken en ATP-geld…

21.07.2017

Stockeer en ver-zeker ook jij jouw leven en toekomst op de bank?
Leestip vooraf: print deze blog af, zet je op een aangenaam, rustig plekje, creëer de tijd en sta eens stil ….

Op verschillende manieren heb ik de laatste tijd expliciet te maken met het gegeven ‘geld’ en wat dit teweeg en naar boven brengt bij mensen. Het maakt me zo duidelijk hoe bepalend iemands kijk op en overtuigingen rond geld zijn op hoe iemand hiermee omgaat. En als gevolg hiervan ook hoe iemand al dan niet geld aantrekt in zijn leven.

Het doet me stilstaan bij hoe ik hier zelf naar kijk en mee omga. Dan stel ik vast dat ik anders kijk naar en omga met geld dan klassiek wordt verwacht en ‘aanbevolen’.

Geld is voor mij altijd al een vorm van energie geweest. Een middel die dingen en dromen mogelijk maakt. Als ondernemer is deze visie alleen maar versterkt. ‘Al wat binnen komt, gaat weer buiten’, ik zou hier soms zelfs iets te onbezonnen enthousiast ver in durven gaan. Anderzijds ben ik er ook van overtuigd dat net door het steeds opnieuw durven loslaten, ‘springen’ en her-investeren mijn professionele groei ook zo snel gaat.

Ik heb het dan ook altijd vreemd gevonden dat vele mensen er blijkbaar een doel van maken zoveel mogelijk geld – in mijn ogen dus energie en leven – te ‘stockeren’ voor later. Ik sta ervan te kijken hoeveel mensen hun dromen, zekerheid, hun houvast, hun toekomst, de toekomst van hun kinderen, kortom hun LEVEN,  ‘stockeren’ en ver-ZEKER-en in iets als geld op de bank. Hoe meer ik weet en ervaar dat het échte leven enkel en alleen in het hier en nu ligt en dat je in het hier in en nu je toekomst creëert, hoe minder ik het begrijp dat mensen hier hun zekerheid en toekomst in blijven leggen. Want hoe zeker zijn we trouwens nog? Hoe groot is de garantie dat we ons virtuele geld op de bank in fysieke vorm terugkrijgen in die toekomst wanneer we zullen beginnen met ons ‘echte leven’? Vertegenwoordigt dit geld wel nog échte waarde?

Laten we er geen doekjes om winden. We voelen allemaal wel aan dat we als maatschappij nog door een aantal financiële crisissen en hieraan gekoppelde schandalen te gaan hebben. Het vertrouwen op en in onze maatschappelijke fundamenten als politiek, financiële economie, onderwijs en gezondheidszorg gaan wankelen. Steeds meer wankelen.

Als zovele mensen hun vertrouwen, houvast, zekerheid en toekomst in deze systemen leggen en als dit vertrouwen gaat wankelen, dan gaat ook toekomst en het leven van zovele mensen wankelen…. We gaan door en staan voor vele crisissen….

En hoewel we deze crisissen, waaronder de financiële crisis, ervaren als een bedreiging, zullen we wellicht en hopelijk ook inzien dat dit een noodzakelijke correctie is, een barenswee die de geboorte van een nieuwe economie, politiek, gezondheidszorg en onderwijs inluidt.

Vele zaken werken niet meer. Dat zien en ervaren we allemaal. En als we dat niet willen zien en ervaren, maken we onszelf wel wijs dat het allemaal in orde komt en zetten we ons in een afhankelijke wacht en hoop-modus.

We kunnen wel bevestigen en erkennen dat de huidige systemen niet meer werken. Maar wat werkt dan wel? Bij het stellen van deze vraag, kom ik zoals zo vaak, alweer bij de werking en mechanismen van de natuur terecht. Mijn reisgezellen ‘Superbrein’ en ‘Spontane evolutie’ nemen me mee en inspireren me in ons o zo wonderlijke lichaam. Wij dragen in ons de wonderen die we buiten onszelf zoeken. Om onze groei te maken op al deze domeinen hoeven we maar te kijken naar de fundamentele bestanddelen van de onmiskenbaar succesvolle cellengemeenschap in ons eigen lichaam die miljoenen bewoners telt. De doelmatigheid van de cellulaire economie heeft zich al miljoenen jaren bewezen doordat de lichamen van mens en dier in leven blijven, zelfs in de meest uiteenlopende (milieu)omstandigheden. Hierbij zijn onze cellen in de loop van miljarden jaren evolutie steeds wijzer geworden.

Een gezonde economie kan alleen bestaan als een gemeenschap overvloed genereert, dus door meer energie te produceren dan de gemeenschap verbruikt. De weelde van een gezonde economie wordt gemeten in termen van overvloed: het vermogen van een gemeenschap om meer te produceren dan zij nodig heeft om te overleven. De natuur is duidelijk een expert in het creëren van overvloed. Kijk gewoon eens naar een plant, een boom, een bloem, een struik, een maiskolf, … Je hebt maar een maïszaadje in de grond te steken en bij genoeg zon, regen en voor wie het wil geloven ook aandacht en liefde, zullen binnen enkele weken of maanden vanuit de daaruitspruitende maïsplant weer meerdere maïskolven geproduceerd worden die elk weer honderden zaadjes bevatten die weer hetzelfde potentieel tot produceren hebben. Wat anders op aarde kan rijkdom in zo’n korte periode verduizendvoudigen? De natuur is werkelijk ‘de hoorn des overvloeds’ die weelde voortbrengt.

Wat een verschil met onze op-schulden-draaiende-economie waarin nooit genoeg geld circuleert om de som van alle leningen en rentes terug te betalen…

Zou het niet de moeite waard zijn om eens te kijken hoe de natuur functioneert en dit te vertalen naar onze menselijke economie? Zou een maïskolf ons de weg uit de crisis kunnen wijzen?

Toen gemeenschappen groot genoeg werden voor de verdeling van arbeid, werd het noodzakelijk om een ruilsysteem te ontwikkelen. Dit maakte het voor een individu mogelijk diensten en goederen te verwerven die het product waren van de door andere individuen in arbeid geïnvesteerde energie. Noodzaak maakt vindingrijk en de vinding was in dit geval geld. Hoewel betaalmiddelen sterk kunnen verschillen, zijn alle economieën in feite gebaseerd op de uitwisseling van arbeid die we kunnen gelijkstellen aan energie.

En hoe zou de natuur hier de rol van crisismanager kunnen opnemen? Cellen halen hun energie uit het voedsel en slaan deze op in de vorm van ATP-moleculen (voor de geïnteresseerden: dit staat voor Adenosinetrifosfaat 😊), het cellulaire equivalent van geld. De cellen in de cellulaire gemeenschap ontvangen hun salaris in de vorm van ATP-geld voor jobs als spijsvertering, beweging, ademhaling, neurale informatieverwerking, overdracht van signalen, voortplanting en uitscheiding van afvalstoffen. Dit salaris dient voor het betalen van de kosten van verbruikte energie. ATP-moleculen, het eerste geld uit de wereldgeschiedenis, verricht de functies die kenmerkend zijn voor geld: het is een ruilmiddel (betaalmiddel), het vertegenwoordigt rekeneenheden en het is een middel voor de opslag van waarde.

Het surplus aan energie dat niet nodig is voor de behoeften van het lichaam, vertegenwoordigt overvloed. Het lichaam zet deze overvloed om in energierijke vetcellen die worden opgeslagen in cellulaire vetbanken, het lichamelijke equivalent van de spaarrekening bij een bank. Het lichaam gebruikt naar behoefte ATP-energie of slaat ze op in deze cellen, zodat het ATP-geld in omloop blijft en kan worden benut voor de ‘financiering’ van de functies, groei en instandhouding van de cellengemeenschap die ons lichaam is.

Ik profileer mezelf noch als een wetenschappelijk en al helemaal niet als een financieel expert en toch durf ik te beweren dat we heel wat kunnen leren als maatschappij van de ervaring, wijsheid en doeltreffendheid van onze lichaamseigen celeconomie.

En hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer ontzag en respect ik voel voor de werkingsprincipes van de en onze eigen natuur.

Wat we nog meer van cellen kunnen leren….

De cellengemeenschap waaruit ons lichaam bestaat, is ontstaan vanuit de basisbehoefte tot overleven van de individuele cellen, maar zij staat ten dienste van het welzijn van het hele lichaam. In een natuurlijke economie is er pas weelde nadat in de basisbehoeften van iedere cellulaire burger is voorzien. Daarom hamsteren de cellen in het ene deel van het lichaam geen energie ten koste van behoeftige cellen in een ander deel van de cellengemeenschap.

Wat een verschil met onze moderne samenleving waarin iemand in armoede droomt van het winnen van de lotto, de middenklasse leningen aangaat om te voldoen aan de verwachtingen van de materialistische prestatiemaatschappij en waar de rijken veel meer rijkdommen en geld vergaren dan ze ooit zullen kunnen gebruiken…

Zou het kunnen dat één van de fundamentele verschillen tussen de succesvolle cellulaire economie en de falende menselijke economie verband houdt met het verschil in perceptie van wat welzijn betekent? Toen cellen zich aaneensloten tot gemeenschappen, lag het economisch accent niet op de weelde van het individu, maar op het welzijn van het geheel, via een eerlijke verdeling van de weelde over alle cellen.

De meest welvarende landen blijken niet noodzakelijk de meest gelukkige bewoners te hebben. Het is duidelijk: economische welvaart kan niet rechtstreeks worden vertaald in welzijn en geluk. Een factor die de gelukkigste naties met elkaar gemeen hebben, is een krachtig gemeenschapsbesef, deel uitmaken van en bijdragen tot een gemeenschap. Dat zou wel eens een reële afspiegeling van de eigenlijke betekenis van de term welzijn en geluk kunnen zijn…

Zouden we hier iets uit kunnen leren? Zou het kunnen dat de menselijke economie dit fundamentele principe van de cellulaire economie aan haar laars lapt? Ons tegennatuurlijke economisch beleid berust onder andere op de darwiniaanse opvatting dat alleen de sterkste overleeft en dat het leven dus een eeuwige strijd is. Dit uitgangspunt legt de nadruk op wedijver tussen individuen en moedigt zelfzuchtigheid aan en gedoogt deze ook, ten koste van de gemeenschap.

Zou het kunnen dat het streven naar echt welzijn vanuit het wetenschappelijke materialisme en darwinisme (de sterkste overleeft) gaandeweg vervangen werd door met elkaar wedijverende individuen, strevend naar weelde voor zichzelf? Stel je eens voor dat je ademhalingstelsel en bloedsomloop gaan wedijveren met elkaar en elk streven naar het bezitten van alle energie voor zichzelf? Wie mag er winnen en wie verliest bijgevolg? Je ademhaling die stokt of je hart die stopt met kloppen? Zou je de keuze willen maken?

Zo komen we bij nog een essentieel element van het succes van onze celeconomie: cellen delen (in twee betekenissen!) en werken samen. (En tussendoor valt het me plots op dat mijn twee reisgezellen  ook het resultaat zijn van samenwerkingen. Deepak Chopra en Rudolph E. Tanzi creëerden samen Superbrein en Bruce H. Lipton werkte met Steve Bhaerman aan Spontane evolutie. )

Geen enkele cel is een eiland. Ze hebben altijd enorm geprofiteerd van het feit dat ze samen weefsels en organen vormen. Ook wij zijn deel van de gemeenschap van mensen. Zouden ook wij niet kunnen profiteren van te delen en samen te werken?  

De huidige situatie in onze economie is in strijd met het succesvolle cellulaire principe dat een overschot aan weelde in de gemeenschap tot doel heeft de gezondheid en het welzijn van al haar burgers veilig te stellen. Zouden we ook hier iets uit kunnen leren? Al eens stilgestaan bij het feit dat  ook  het overdadig ‘stockeren in onze cellulaire vetbanken’ schadelijk wordt? Ook het ‘geld in ons lichaam’ is niet bedoeld om overdadig te stockeren. Overdaad schaadt…

Schade, crisis, ziekte, … het vraagt om herstel, om een oplossing …

Einstein leert ons dat we een probleem niet kunnen oplossen met dezelfde manier van denken waarmee we het probleem hebben gecreëerd. Zo kunnen we onze economische problemen onmogelijk oplossen met hetzelfde geld dat ze heeft veroorzaakt. En dan is het mooi en hoopgevend om te zien hoe vele initiatieven op basis van de solidariteitseconomie van onze cellen aan het ontstaan zijn, zoals bijvoorbeeld het LETSEN: een ruilsysteem, waarbij mensen elkaar helpen door elkaars bekwaamheden en talenten te ‘ruilen’. Ik zie ook steeds meer mooie co-housing projecten ontstaan, zowel vanuit privé initiatief als vanuit grote projectontwikkelingsbedrijven. En zo bestaan er nog veel meer voorbeelden, zowel op het vlak van financiële economie, politiek, onderwijs als gezondheidszorg.

Economische systemen blijken onderworpen te zijn aan een zich herhalend patroon van groei, verval, dood en hernieuwing. De ‘dood’ (crisis) van de huidige systemen luidt dus ook de periode van hernieuwing in. Ik ben er helemaal klaar voor en werk nu al heel graag mee aan de kracht van samenwerken en delen.

We hebben met compagnon de route de intentie om steeds meer lezingen en opleidingen langs deze weg te delen. We willen ook ‘onze weelde’ niet stockeren, beschermen, verzekeren of vasthouden. We kiezen ervoor om te delen vanuit vertrouwen. En ja, alweer… net als cellen er volledig op vertrouwen dat ze door het universum worden ondersteund. Dit vertrouwen is zo groot dat ze voor niet meer dan vier seconden voedsel en zuurstof opslaan. Ze worden voortdurend gevoed. De cel maakt gebruik van dit vertrouwen en kan zo al zijn tijd en energie wijden aan de dingen die ervoor zorgen dat het leven doorgaat: groeien, voortplanting, heling en het regelen van zijn eigen mechanismen.

We gaan en staan met Compagnon de route voor een economie, politiek, gezondheid en onderwijs met het natuurlijke leven als onze inspiratiebron en leraar. Nu al benieuwd wat de cellen me nog gaan leren over politiek, onderwijs en gezondheidszorg.

We gaan en staan met Compagnon de route voor een economie, politiek, gezondheid en onderwijs met het natuurlijke leven als onze inspiratiebron en leraar. Nu al benieuwd wat de cellen me nog gaan leren over politiek, onderwijs en gezondheidszorg. Ik deel het alvast graag via mijn komende blogs.