Laten komen wat komt

20.06.2017

Het thema en schrijven van mijn blog is iets wat meestal heel spontaan gebeurt. Ik maak iets mee, ik lees of hoor iets en voel er iets bij. Ik leer iets, ik stel iets in vraag,…. Ik begin te typen en de blog komt als vanzelf. Al schrijvend kom ik tot inzichten, verwerking of versterking en vele bloglezers hebben hier op hun beurt iets aan.

Deze flow zit er deze keer niet in. Ondanks het feit dat ik al een week in de Pyreneese bergen mag vertoeven. Wellicht heeft dat te maken met mijn vorige blog en wat dit teweeg heeft gebracht. Aanvankelijk was ik van plan te delen wat het met mij heeft gedaan en hoe ik hier uit ben gegroeid. Maar iets houdt me erin tegen. Ik wil geen verkeerde interpretaties voeden of uitlokken. Ik wil ook geen onnodige tumult voeden en verder zetten. Dus vind ik het ‘veiliger’ een ‘veilige’ blog te schrijven,  zonder van dit alles weg te lopen. Dat doe ik niet. Want ik weet dat het leven inherent ‘veilig’ is. Dat je alles wat op je pad komt, aankan.

Ik laat dus komen wat komt….

Toch iets delen wat ik heel helder zie…. Straks is het bijna 6 jaar geleden dat ik ‘Mens Sana’ op de wereld zette. Ik ging toen door drie hele zware jaren waar bepaalde zware thema’s met grote impact op mijn pad kwamen. Vandaag kijk ik met heel veel dankbaarheid terug op die jaren, want ze hebben mij en van hieruit Mens Sana en mijn aanbod vorm en kracht gegeven.

Ik heb Mens Sana intussen los gelaten en zet nu Compagnon de route in de wereld. En wat gebeurt er? Identiek dezelfde thema’s komen in een versneld tempo en onder de vorm van andere situaties en personen terug op mijn pad. Alles wat er momenteel aan het gebeuren is kan ik ook van hieruit plaatsen. Ik weet dat het veilig is en dat ik ook hier vooral dankbaar voor zal zijn…. Of nu al ben…. Want ik mag de enorme kracht van acceptatie ervaren. Ik heb afgelopen weken vanuit meerdere situaties die zich op en over elkaar aanboden in mijn leven bijna letterlijk de inhoud van al mijn trajecten toegepast. Telkens accepteren, herkennen en erkennen waarin in me bevond, wat het met me deed en van hieruit de nodige tools en inzichten toepassen. Keuzes maken en ernaar handelen. Ja, het kompas als logo van compagnon de route klopt helemaal: we willen mensen zelf hun leven als coach leren herkennen en hun levenskompas leren lezen.

Dankbaarheid,… ja dat heb ik afgelopen week sterk gevoeld hier in de bergen. Dankbaarheid naar mijn gezin toe, wat wel eens uitgesproken mag worden. Ik kan en mag als mama van vijf kinderen die in volle examenperiode zitten een week naar de bergen. Wat een cadeau! En tja, ook daar zullen meningen over verdeeld zijn. Is dat wel gepast als moeder? Kan je dan wel een goeie moeder zijn?,… Ieder kan het maar voor zich uitmaken. Alles is perceptie. Ook je perceptie en kijk naar examens bepalen hier veel in. Zijn het de ouders of kinderen die examens maken? Zijn het de ouders of de kinderen die hun rapport ophalen? Zijn het de ouders of kinderen die zich succesvol of gefaald voelen met bepaalde cijfers op een blad?

Dus nee, ik voel niet dat ik nu thuis moet zijn en ook mijn kinderen geven dat niet aan. Wel integendeel misschien? Ze zien ook vele voordelen van alleen  met papa thuis zijn 😊 . ‘Alle moeders op vakantie tijdens de examens!’ Zou dat geen goeie remedie zijn tegen examenstress? 😊 Zowel voor de moeders, partners als kinderen?

Dankbaarheid, het blijft komen. … Ik voel ook dankbaarheid voor de samenwerking met Naomi, wat intussen veel verder gaat dan samenwerken. We zijn samen aan het ondernemen en ook dat doen we anders dan hoe het klassiek verwacht wordt. Geen contracten, geen agendapunten, geen voorwaarden,…. Om de 6 weken gaan we 3 dagen op creatiedagen. En deze keer is het een week op de berg waar haar vader woont in Frankrijk. Vorige creatiedagen gingen door in Hollebeke, mijn ouderlijke thuis.  We laten elkaar letterlijk toe in elkaars roots. Toneeltjes spelen kunnen we niet, maskers zouden al lang zijn afgevallen. Wat een pure, zuivere co-creëerende, ondernemende connectie waar ik alleen maar grote dankbaarheid voor kan voelen.

En als tussendoortje creëren we ‘tussendoortjes’, zoals ideetips voor bij de momenteel 48 postkaartjes die straks op de webshop/laadzone komen. Ik laat jullie alvast even meegenieten.

Diagnose: LAT te hoog
Remedie: re-LAT-iveer

Moeten we echt springen, vliegen, rollen, vallen, opstaan en weer doorgaan? Kunnen we niet gewoon even blijven staan?

‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,
wat is er met mij toch aan de hand?’

O jee, het niets doen is met uitsterven bedreigd!
Wat nu?
Niets doen.

Vlieg je automatische piloot door je leven?
Land dan even in jezelf.

Wij beginnen vaak aan iets en binnen de minuut hebben we iets anders gecreëerd. We worden enthousiast van een idee, plannen het in in de agenda en vertrouwen erop dat onderweg naar die datum alles ontwikkeld zal worden wat nodig is. Ja, we durven dat het nieuwe ondernemen noemen. Vanuit enthousiasme, vertrouwen en flow.

Zaadjes planten. Actie ondernemen en laten komen wat komt….

Groei, evolutie gaat gepaard met het doorbreken van patronen. We leven in tijden van enorme verandering waarin heel wat patronen die niet meer bijdragen aan menselijke groei doorbroken worden. Daar zijn ook vele van onze kinderen mee bezig. Wij plakken daar vanuit ‘onvermogen’ en ‘onwetendheid’ allerlei etiketten en ‘stoornissen’ op, terwijl het misschien gewoon een uitnodiging is eens ‘in de spiegel te kijken’ en beperkende denk-, handel en structuurpatronen te doorbreken. Denk je echt dat de natuur zoveel kinderen met ‘stoornissen’ maakt? Of zou het kunnen dat de structuren waarin vele kinderen en ook volwassenen niet meer functioneren een ‘stoornis’ hebben, of ‘uit evenwicht’ zijn? …  Ja, alweer zo’n thema, waar we het nog eens over kunnen hebben…

Misschien voor één van de volgende,…. waarbij ik ook een patroontje van 4 jaar zal doorbreken. Vanaf dan ontvang je mijn blog op vrijdag in plaats van op woensdag. Waarom? Gewoon omdat dat beter voelt vanaf nu 😊