Een maand geleden schreef ik een blog helemaal vanuit de flow. Met veel flow, met veel vertrouwen, met veel energie en goesting. Ik kondigde de routes met kalender aan, de nieuwe website, mijn boek, het filmpje van de eerste route op 20 oktober, de zaadjes van nieuwe ideeën en realisaties….
Afgelopen maand was ik vooral ‘uit de flow’. Twijfelend, weemoedig, melancholisch, het niet weten,… Ik word namelijk niet bepaald bevestigd in deze, in mijn ‘nieuwe’ weg. Op twee na, geen reacties op de nieuwe website, geen interesse of enthousiasme in de routes, bijna geen inschrijvingen. Heel beperkte doorstroom van de route energiemanagement naar de route selfmanagement . Mensen die toch niet inschrijven en zelfs afzeggen. Ik ervaar dus eerder het tegendeel van bevestiging. Ik sloot afgelopen week vier totaaltrajecten (in de ‘oude’ vorm af) en zonder dat ik ernaar vroeg, voelde en kreeg ik van de deelnemers veel twijfel in de routes. Er werd ook letterlijk gezegd dat ze het moeilijk vinden om door te verwijzen, terwijl mond aan mond doorverwijzing voor mij heel essentieel is. Mensen blijven me wijzen op het belang en de kracht van de individuele begeleiding die tot hiertoe vervat zat in de trajecten. Er werd gezegd ‘ik ken zoveel mensen die hier nood aan hebben, maar ik kan ze nu niet meer doorverwijzen’.
Jawel, je kan doorverwijzen. Ik geef nog steeds hetzelfde, nog toegankelijker, nog meer uitgediept, nog meer gekaderd en gestructureerd, nog meer ondersteunend materiaal. Maar nee, nieuwe individuele begeleidingen start ik niet meer op.
Inschrijvingen in ‘oude’ vervolgtrajecten lopen dan weer heel vlot. Zonder dat ik er enige reclame rond maak, zijn ze volzet en dien ik er extra te voorzien.
Ik heb er niet goed van gelopen afgelopen maand. Wat willen deze en nog vele andere ervaringen en feiten mij zeggen? Wat zijn spiegels? Wat zijn projecties? Wat zijn testen? Het was zwaar en mistig in mijn hoofd. Ik liep tegen persoonlijke thema’s aan en ook deze werden gespiegeld. Onder andere mijn gevoeligheid van ‘mij gebruikt voelen’, te gemakkelijk zijn’, van soms ‘teveel geven’ kwam sterk naar boven. Ik besefte dat ik die situaties en bijhorend gevoel ook vooral zelf creëer. Van alles door elkaar. Ik liet het er zijn.
In het niet-weten, in de twijfel, in de verwarring, kon ik steeds terecht bij een soort diepe rust, een diep vertrouwen, binnen in mij, in mijn wortels…
Thema’s die zo de kern zijn van mijn begeleidingen, kon ik helemaal op mezelf toepassen.
Maak je niet afhankelijk van erkenning van anderen! De enige erkenning die je nodig hebt, is die van jezelf.
Ik hoor het mezelf zo vaak zeggen: uiteindelijk komt het er altijd op neer respectvol om te gaan met jezelf. Met jouw gevoel, met jouw behoeftes, met jouw tijd, met de signalen van jouw lichaam,…. En dan weet ik het weer heel duidelijk. Ik respecteer mezelf door terug eens een ‘vrije avond’ te hebben, door bepaalde weekends terug te hebben, door ook overdag creatietijd te voorzien in plaats van alles ’s avonds, ’s nachts, tijdens de weekend en vakanties te creëren. Om ook te kunnen ZIJN in plaats van continu te DOEN. Om dit te kunnen creëren, hangt daar automatisch aan vast dat ik momenteel geen nieuwe individuele begeleidingen meer opstart. Iets wat me naar mijn gevoel door sommigen ‘kwalijk’ wordt genomen. Maar ook dat mag. Ik kan maar voelen wat ik voel. Ik kan maar voelen als en wanneer ik over mijn eigen grenzen ga en dus ook mezelf niet meer respecteer. Hoe zou ik deze boodschap kunnen blijven doorgeven als ik er zelf niet naar handel? En ik zal altijd individueel blijven begeleiden. Uiteindelijk ligt hier de ‘voeding’ en ervaring waarop ik bouw voor het creëren en geven van mijn routes. Zo blijf ik heel graag mijn huidige ‘vaste klanten’ begeleiden. En ik wil de ruimte laten om vanuit spontane ontmoetingen, begeleidingen spontaan en natuurlijk te laten ontstaan.
IMAGE
Mezelf respecteren gaat ook over mijn ‘fysiologische agenda’ respecteren. Er is een dag-, een avond- en een nachtritme, een week en een weekendritme. De laatste jaren kende ik hier geen onderscheid meer in. Dat was ook oke, dat klopte voor die jaren, voor mij en mijn gezin, dat hoort bij het opstarten van ‘iets uit niets’. Maar er komt een tijd dat je voelt dat je hier wel weer rekening mee dient te houden. Ook dat hoor ik mezelf vaak zeggen terwijl ik de avondtrajecten geef : ‘Het enige wat (nog) niet klopt is dat ik/wij dit hier op dit uur van de ‘dag’, lees ‘avond/nacht’ zit(ten) te doen.’
Wat ik ook weer sterk ervaren heb is dat stress nooit voortkomt uit feiten, maar uit je niet ingeloste verwachtingen. Ik zat in zo’n flow dat ik de verwachting had dat alles ging blijven flowen. Dat mensen automatisch enthousiast zouden zijn, dat inschrijvingen vanzelf zouden komen. Het gaat er dan om eerst te accepteren wat is. Die acceptatie brengt op slag heel veel rust. Heb ik ook weer sterk mogen ervaren.
Ik zie duidelijk bepaalde patronen terugkomen. Ook dat is een thema waar ik mensen bewust van maak. Ik heb duidelijk een bepaalde fase afgerond. Dankzij en doorheen een 20-tal trajecten, waarbij ook iedereen individueel begeleid werd heb ik drie krachtige totaaltrajecten ontwikkeld. Ik voel duidelijk dat ik hier in een soort eindfase zit. Ik heb doorheen de trajecten continu aangepast, toegevoegd, gewist, geschoven, geoptimaliseerd,…. En nu klopt het. Op een bepaalde manier is het ‘af’. Ik zie een heel duidelijke structuur en opbouw en de linken zijn heel helder voor mij. Ik ben klaar om deze inhoud nu steeds professioneler, aantrekkelijker, toegankelijker te maken. Onder een andere vorm, onder de ‘route-vorm’. Ik laat de ‘totaaltrajectvorm’ los.
Ik voel veel gelijkenis met het patroon dat ongeveer zeven jaar geleden is begonnen: mijn vaste benoeming loslaten, terug studeren en uit het niets iets opstarten. In tijden van crisis, met vijf jonge kinderen. Ik kreeg ook toen niet veel erkenning. Ik heb me heel alleen gevoeld. Dankzij die ervaringen heb ik geleerd wat echt vertrouwen is, wat ‘je hart volgen’ betekent,…. Toen kwam de grootste weerstand niet bepaald van mensen die me genegen zijn.
Ik herken hetzelfde patroon. Me terug een stuk alleen voelen. Terugvallen op mezelf. Op een vertrouwen dat ik alleen in mezelf kan vinden. Omgaan met weerstand, met geen ‘erkenning’ krijgen. Alleen komt de weerstand, zij het in veel lichtere vorm dan toen, van mensen die mij wel genegen zijn en het beste met mij voor hebben, daar twijfel ik niet aan. Dat is nieuw en ook daar leer ik weer uit. Waarom zou ik trouwens ‘goedkeuring’ van hen kunnen en mogen verwachten? Zij hebben ‘de oude vorm’ mogen ervaren. En zoals niets toevallig is, was het dan ook niet toevallig dat net zij hieraan hebben deelgenomen. Ik neem hen dus helemaal niets kwalijk. De rollen ‘leermeester en leerling’ draaien zich voortdurend om.
En tot slot, en misschien wel de meest belangrijke, leer ik weer veel over mijn leven als coach, mijn emoties als wegwijzers.
Jouw leven als jouw coach. Je eigen ‘goeroe’ zijn. Ja, dat wil ik overbrengen. En misschien is het dan ook niet toevallig dat ik zelf geen ‘coach’ heb. Niet omdat ik dat niet wil of vind dat ik dat niet nodig heb. Ik voel er tot hiertoe geen nood aan. Het komt tot hiertoe niet op mijn weg, toch niet in een menselijke vorm. Ik heb absoluut een goeie coach en dat is mijn leven zelf. Mijn leven als mijn coach. Ik zie die coach bijna verpersoonlijkt. Ik kan ermee praten, ik kan er raad aan vragen, ik kan er mijn twijfels en angsten kwijt. En ja, ik krijg antwoorden, tips en richtlijnen,….
IMAGE
Sinds begin deze week komt er weer klaarheid. De stilte en ruimte die ik deze dagen in mijn agenda heb ingebouwd, even geen trajecten op dit moment,….. zullen hiertoe bijgedragen hebben. Hoe meer het opklaart en helder wordt, hoe meer ik terug stevig voel dat dit echt wel de weg is die ik nu wil gaan. En hoe meer ik dit terug voel, hoe meer ik ook hiervoor terug bevestiging zie. Dat bedrijf en die organisatie die onmiddellijk toezegden op de routes. Die telefoon van een Nederlandse ondernemer, die ik van haar nog pluimen ken, hij had mijn boek op een tafel zien liggen, er even in gebladerd en me opgebeld om te zeggen dat mijn boek nog heel veel zal betekenen voor vele mensen. Ook de vele andere positieve reacties op mijn boek (die deel uitmaakt van de routes). Ik zag plots weer dat 1/3 van de mensen uit het laatste totaaltraject een heel mooie groei hebben gemaakt, zonder dat ze hun individuele begeleiding hebben opgenomen. Ik zag plots hoe ik ervan geniet van deze week twee dagen ingepland te hebben om mijn route Selfmanagement voor morgen voor te bereiden. Ik geniet van hoe er vanuit deze dagen nog fundamentele nieuwe inzichten komen die ik mee zal nemen in de seminariedag. Ik heb genoten van dertig minuten wandelen over de middag. Ik voel mijn enthousiasme om om de zes weken drie creatiedagen in te plannen. De dankbaarheid die ik voel naar Paul toe. Gewoon kunnen zeggen dat ik me wat triest voel zonder daar uitleg aan te moeten geven. Het feit dat hij me gewoon laat doen, ook al weet ik dat hij niet zo begrijpt waarom ik die ‘gouden formule’ loslaat. En nog zoveel meer.
Daar waar ik vanuit mijn ‘stress’ eerst van plan was de routes even van de agenda te schrappen, besliste ik deze week om ze sowieso te laten doorgaan. Ook al blijft het bij die ene persoon die zich onmiddellijk voor de drie routes inschreef. Zoals ik al altijd heb gedaan. Ook de totaaltrajecten werden zo opgebouwd. Ik heb alles altijd laten doorgaan vanaf twee inschrijvingen. Ik voel me nu zelfs bereid dit te doen vanaf één inschrijving. Die beslissing gaf een soort rust, een signaal dat ook dit oke is. Zo zal ik ook nu geduldig bouwen aan nieuwe ‘ambassadeurs’ van de routes.
Ik kan intussen weer helemaal terugvallen op het enthousiasme, de flow, de energie en het vertrouwen dat ik voelde toen Naomi en ik de routes en de website creëerden. Dit kon niet zomaar zijn. Dat was niet bedacht. Dat gebeurde gewoon.
En nee, ik boet niet in aan diepgang of aan effectiviteit. De kracht van wat ik breng, onder welke vorm ook, is een rechtstreekse vertaling van mijn kracht en de kracht van waaruit ik heb breng. Ik weet nu al heel goed, dat deze ervaring, er alleen maar voor zal zorgen dat ik anderen nog meer het vertrouwen en de wegwijzers in hun eigen leven als coach zal kunnen meegeven.
In de natuur komen twee bewegingen of ontwikkelrichtingen voor: ontwikkeling/groei (lente) of verval/aftakeling (herfst). De ‘stilstand’ van de winter is een ogenschijnlijke stilstand. Niets is immers permanent. In de winter gebeurt er bijvoorbeeld veel onder de grond ter voorbereiding op de lente. De winter doet zijn werk, ook in mij.
IMAGE
t Is morgen mijn 40ste verjaardag. Iets wat ik in route Energiemanagement meegeef is: ‘Tot je 40ste zorgt je lichaam voor jou, vanaf je 40ste dien jij voor je lichaam te zorgen.’… Ik heb altijd aangevoeld dat er hier veel waarheid in zit. Misschien is het ook dit wat ik onbewust voel en waar ik naar handel. Morgen geef ik op mijn verjaardag mijn meest bepalende Route: Selfmanagement (voor ondernemers/KMO’s) Met veel goesting voor een acht-tal mensen. Ook Les Odettes zullen er zijn. Geen moment heb ik eraan gedacht deze meerwaarde ‘af te lassen’ omwille van ‘te weinig inschrijvingen’.
Barbele
Bedenksel (0)