Logo Image

Moving on

01.09.2017

22 augustus 2017 • Ik woon de afscheidsdienst bij van Maxime. Uit de getuigenissen van familie en vrienden maak ik op dat Maxime een gevoelige, talentrijke, graag geziene jongen is. Maar Maxime heeft het moeilijk om te aarden in zichzelf en in deze wereld. Maxime heeft er op 25-jarige leeftijd voor gekozen zelf een einde te maken aan zijn lijden in dit leven op deze aarde.

22 augustus 2017 • Mijn broer Egidius zou vandaag 32 jaar zijn geworden. Maar ook hij koos er op 28-jarige leeftijd voor zelf een einde te maken aan zijn aardse lijden. Ook Egidius was gevoelig, talentrijk en graag gezien.

Ik ben aanwezig op het afscheid van Maxime. Ik zie, hoor en voel zoveel gelijkenissen en herhaling van patronen. En toch … in die herhaling en herbeleving schuilt voor mij ook een heling van mijn verdriet. Hoe het heengaan van Maxime ook heling van mijn verdriet voor het heengaan van mijn broer in zich heeft.

22 augustus 2017 • ‘s Avonds tref ik mijn oudste zoon Joran in een diep verdriet. Hij huilt en snikt. Hij is zonet op training door zijn knie gegaan. Bijna exact een jaar eerder ging hij door zijn andere knie. Voorste kruisband gescheurd. Lange revalidatie. Zijn voetbalseizoen ‘naar de knoppen’. Hij voelt dat hij voor hetzelfde verdict staat. Hij weet waar hij door moet.
Alweer herhaling. Een operatie en maandenlange revalidatie. Het is en blijft ‘maar’ iets fysieks. Er zijn ergere dingen — ’s morgens zat ik nog op een begrafenis — en toch zijn ook deze tranen, dit verdriet écht, en mag ik deze niet proberen relativeren voor hem.

22 augustus 2017 • Een vreemde, rare, turbulente, emotionele, … en ook helende dag.

23 augustus 2017. Naomi en ik zetten de stap om gezamenlijk een vennootschap op te richten. We willen hierop klinken bij een lunch. Laten we naar Odelie gaan. Odelie is dicht. We kunnen ook naar Angelique gaan. Angelique is dicht. Oh, laten we ineens doorrijden naar het Wit Kasteel. Daar is altijd plaats en we hebben in de namiddag toch nog een afspraak in de buurt. We komen aan in het Wit Kasteel en Naomi haar maag krimpt in elkaar. Ze is van slag. We weten beiden wat ze voelt. Exact één jaar eerder zaten we ook in het Wit Kasteel en deelde ze me hoe haar wereld in elkaar was gestort. Sindsdien zijn we niet meer samen in het Wit Kasteel geweest. Een jaar later sluit ze heel veel af. En dit afsluiten en van hieruit verder gaan gaat via herhaling. Het ineenkrimpen van haar maag, het aanwezig zijn op dezelfde plek, het opnieuw benoemen, het opnieuw voelen, het terugkijken op afgelopen jaar, … heelt haar.
Alweer herhaling. Herhaling die heling in zich heeft. Herhaling van waaruit je verder kan.

Vandaag 1 september 2017 help ik, samen met vele anderen, met de verhuis van Naomi. Ze gaat door. Ze is afgelopen jaar door heel wat gegaan. Afgelopen dagen zijn heel veel zaken teruggekeerd in vele verschillende vormen. Veel meer dan ik hier kan benoemen. In die herhaling, in dat opnieuw voelen, lag telkens een heling, een (definitief) achter zich laten en van hieruit weer verder kunnen.

Ook in mijn leven herken ik het. Heel veel zaken waar ik afgelopen jaren ben doorgegaan keren sinds mei terug. Ik voel ze terug. En in dat voelen en doorvoelen lost het ook op en ga ik verder. De sleutel is telkens acceptatie van wat is.

Ook Joran heeft intussen geaccepteerd dat hij terug voor een operatie en maandenlange revalidatie staat in plaats van gepassioneerd te voetballen met zijn ploegmaats met zijn papa als trainer. Vanuit zijn acceptatie ziet hij zelfs kansen en mogelijkheden die deze situatie in zich heeft. Nu ook nog de verveling accepteren en dat hij helemaal niets kan en mag doen deze dagen in afwachting van de operatie … Joran, ’t is echt geen jongen om verplicht te worden tot hele dagen zitten en hangen in de zetel…

Van Naomi en Joran gaan mijn gedachten terug naar Maxime, naar waar zijn naasten in en voor staan.

Acceptatie als sleutel… Hoe doe je dat in zo’n situatie?

Moving on… hoe doe je dat bij het heengaan van een kind?

Moving on terwijl je leven stil staat? Of ligt het verder gaan dan in het stil staan?

Ankie, ik wens je veel vriendschap, rust, liefde, warmte, stilte, … Ik wens je veel vertrouwen in hét leven…

30 augustus 2017… Ik stuur Ankie, de mama van Maxime, mijn blog door met de vraag of het ok is voor haar dat ik dit publiceer. Haar antwoord getuigt zo sterk van de immense kracht van acceptatie en zingeving dat ik haar vroeg om ook onderstaand stuk uit haar antwoord aan mij met jullie te mogen delen….

… en toch ben ik weerom (en dit voelt raar om dit te zeggen) dankbaar dat ik dit mag meemaken. Het is vreemd dit te schrijven maar uiteindelijk heb ik uit het proces van de laatste jaren zoveel geleerd, zoveel geput, dat het verlies van mijn eerstgeboren zoon een waardige plaats in mijn leven krijgt. Ik heb er zoveel uit geleerd en zoveel bagage van hem meegekregen die ik eigenlijk kan gebruiken in de toekomst hoe raar dat dit ook aanvoelt als ik dit verwoord. Maar ik ben er ook van overtuigd dat dit afscheid niet voorgoed is: het is een passage, die veel mooie, warme herinneringen heeft waar ik met veel liefde op terug kan kijken en nu moet ik met de vele dingen die Maxime mij gegeven heeft verder mijn eigen leven invullen, zoals hij mij zelf laatst nog had gezegd: ‘mama nu moet je voor jezelf een beetje egoïstisch zijn en doen waar jij je goed bij voelt …’ Hij voelde toch ook zo verdomd veel aan, het was een heel gevoelige jongen, zo kwetsbaar… en het gevoel zal altijd blijven dat maar ikzelf en zijn zus Amélie hem echt begrepen. De anderen hadden er geen ogen naar, ze voelden, zagen niet wat zijn lijden inhield… Ik begrijp hem, kan hem vergeven voor de pijn en verdriet die we nu voelen en ik kan het een plaats geven… Het was een gevecht tot op het eind om hem terug bij mij te krijgen maar ik heb wat ik wou en het is dat het ook zo moest zijn, hij steunt mij van hierboven en dat zie ik in zoveel kleine dingen en inderdaad herhalingen in het leven zullen er altijd blijven en toevalligheden zijn enkel het toeval die ons toekomt. Het waarom dingen gebeuren, het waarom we bepaalde mensen tegenkomen, het waarom dingen ons pad doorkruisen… er zijn zoveel waaroms waar we uren kunnen over filosoferen. Ik ben blij dat ook ons pad elkaar heeft gekruist, ook weerom een manier om alles wat beter een plaats te geven… Ik moest jouw verhaal kennen/begrijpen vooraleer mijn verhaal geschreven werd. Een verhaal die vervat zit in het leven die jij Maxime ook neerpende door jou manier van zijn. Je schreef jezelf doorheen de jaren in een eigen tekst, ik heb geprobeerd deze te lezen en te verstaan, maar mijn tijd is om en eerlijk voor mij was je een beetje onleesbaar het is en blijft onbeschrijfelijk … Ik zal je blijven schrijven in gedachten en op papier en ik weet dat je mij zal antwoorden op jou manier. Dank je lieve schat.
Dankbaar dat ik je mocht leren kennen Barbele en zoo mooi geschreven en verwoord.  Het zal een datum zijn die in ons geheugen zal blijven hangen en voel me gezegend dat we dit verdriet dan voor een deel op dezelfde manier, hetzelfde moment mogen delen en verwerken… Ankie

 

Facebook Logo Logo Image

Bedenksels

Laat hier een bedenksel, ervaring,… achter

Bedenksel (3)

  • Kristel Steurs says:

    Ik kan alleen maar zeggen……verbinding voel je over alle grenzen heen….. liefs Christel

  • Chris Smet-Janssens says:

    Het leven zoals het is, in combinatie met het sprookje van de dood. En zo hebben we als ziel allemaal ons eigen taken en pakket af te werken. Hoe harder de bal stuitert hoe hoger hij nadien de lucht invliegt (leerde ik ondertussen zelf) Nu…als mens dit te kunnen begrijpen en plaatsen is zeker niet evident. Het vraagt tijd en gelijkgezinden om elk puzzelstukje te vinden dat resulteert naar een compleet mooie puzzel.

  • Jan Visschedijk says:

    Wat een mooi en ontroerend verhaal, Ik ga het voor mezelf knippen en plakken. Morgen zal ik het nog eens lezen en wellicht besluit ik dan om het meet specifiek aantal mensen te delen. Jan Visschedijk

  • Lees meer

    Lees meer

    29.01.2018

    Hoe jouw voornemens wel kans op slagen hebben…

    Ik krijg de laatste tijd vanuit verschillende hoeken te horen dat het voor mensen niet duidelijk is

    Lees meer

    Lees meer

    Van Hoed naar Goed

    27 november 2017: Naomi, Erika met haar broer en ikzelf spreken af in de loft van Naomi voor een op

    Lees meer

    Lees meer

    05.01.2018

    Make it happen

    We zijn vandaag 5 januari 2018. Het begin van een nieuw jaar. Zoals het hoort wensen we elkaar dan h

    Lees meer

    Lees meer