Doe jij het beter dan een goudvis?

28.10.2017

Ik kom de laatste tijd veel in contact met nieuwe mensen, dit via verschillende wegen. Een vraag die dan vaak gesteld wordt is: wat doe jij eigenlijk? Dan vertel ik over wat we met Compagnon de route afgelopen jaar allemaal hebben gerealiseerd en waar we op dit moment heel intensief mee bezig zijn naar de toekomst toe. Aan het einde van mijn verhaal krijg ik veelal de vraag: En jij hebt ook nog 5 kinderen? Slaap jij eigenlijk nog?

Eerlijk? Ja ik heb 5 kinderen die ik intussen veel regelmatiger zie. Ik slaap heel goed en ten opzichte van een jaar geleden heb ik nu een agenda met véél meer open ruimte. Ik volg terug opleidingen, lees terug boeken en plan terug te sporten 🙂 Tegelijkertijd ben ik nog nooit zo creatief, efficiënt en productief geweest als nu.

Wat is mijn sleutel?

Wij, Naomi en ik, werken niet zoals klassiek voorgeschreven, onderwezen en verwacht wordt. En al zeker niet volgens de achturenindeling die vanuit de industrialisatie in het leven werd geroepen ter bescherming van werknemers die zware, fysieke arbeid verrichtten. Van jongs af aan wordt ons nog steeds meegegeven dat een dag best kan bestaan uit 8 uur slapen, 8 uur werken en 8 uur vrije tijd. Onze scholen en de meeste werkcontexten zijn nog steeds gebaseerd op deze indeling die grotendeels gebaseerd is op het uithoudingsvermogen van onze fysieke spieren. Deze indeling was logisch in een industriële context, maar intussen is onze economie drastisch veranderd. De dag van vandaag zijn we vooral breinwerkers geworden. De meesten onder ons verrichten geen fysieke, maar ‘mentale arbeid’. Ook ons brein heeft regels en grenzen en die lopen helemaal niet gelijk met de regels en grenzen van onze spieren. Zo is ons brein veel gevoeliger voor stress dan onze spieren. Met inspanning en binnen bepaalde grenzen kan een vermoeide handarbeider nog steeds honderd schroeven per uur aandraaien omdat het grootste deel van routineuze handarbeid wordt overgenomen door het onvermoeibare reflex(stress)brein. Hier staat tegenover dat harder en langer werken geen verbetering zal brengen in de kwantiteit en kwaliteit van je breinwerk, integendeel. Er bestaat dus geen lineaire relatie tussen het aantal gewerkte uren en de geleverde waarde als het op breinwerk aankomt. Toch lijken velen zichzelf nog steeds wijs te maken dat dat wel zo is.

Zo lopen we vandaag massaal tegen onze ‘breingrenzen’ aan. Ons vermogen om met aandacht te werken is dramatisch gedaald. We krijgen zoveel inhoud over ons heen en zijn dermate in de ban geraakt van tablets en smartphones dat zelfs een goudvis zich langer kan focussen dan wij. Dat blijkt uit onderzoek van Microsoft Corporation die aantoont dat de gemiddelde volwassene vandaag een aandachtspanne heeft van acht seconden – een seconde minder dan een goudvis.

Ik verdiep me momenteel sterk in de werking en noden van ons brein: door zelf weer heel wat te lezen, het ondersteuningspakket bij de route mindmanagement te verfijnen en door ons eerste 90-dagen traject “breinfocus—breinpauze” uit te werken (deze zal je binnenkort via een app kunnen aankopen), en vooral door eigen ondervinding van de toepassing ervan.

Door er zo intens mee bezig te zijn, voel ik enerzijds een nog groter ontzag voor de oneindige mogelijkheden van die anderhalve kilo hersenen van ons. Anderzijds treft het me hoe weinig we van deze kennis toepassen in de manier waarop we de dag van vandaag ons werk organiseren. We zijn breinwerkers geworden. Ons professioneel functioneren hangt af van ons breinwerk en we houden niet eens rekening met hoe ons brein werkt en wat het nodig heeft. Of we weten zelfs nauwelijks hoe het werkt en wat het nodig heeft.

We leven in zo’n moderne wereld met zo’n moderne technologieën en toch zijn we op zovele vlakken nog blijven hangen in de industrialisatie. Het is bijna niet te begrijpen hoeveel er wordt geïnvesteerd in optimalisatie, automatisatie, efficiëntie en rendement en we hierbij ons allerbelangrijkste middel dat uiteindelijk gebruik dient te maken van al deze zaken, namelijk ons brein, over het hoofd zien. Nu ik het zo schrijf, kan je dit zeer letterlijk lezen: ‘je brein over het hoofd zien’.

Het is dus van belang te beseffen dat we de nieuwe technologieën bewust dienen te bebruiken zodat het ons dient in plaats van dat wij er slaaf van worden en ons brein ervan in de knoop raakt. De valkuil is dat we er ons  meestal niet eens van bewust zijn als ons brein niet optimaal werkt. Ook wij bannen de mogelijkheden die nieuwe technologie in zich heeft niet. Momenteel investeren we zelfs heel sterk in die nieuwe technologie via onze Kompas App. Op die manier gebruiken we IT ook ten dienste van ons eigen en jullie welzijn. Als het goed blijft gaan met onze breinfocus en die van ons IT-team zal deze breinvriendelijke App nog in 2017 voor jullie beschikbaar zijn.

Bewust gebruik van ICT houdt in dat je rekening houdt met de sterke en zwakke kanten van je brein. Het is aan ons om het gebruik van ICT hierop af te stemmen. Naast het onbegrensd potentieel, kent ons brein ook fysieke grenzen. Je dient zelf een omgeving te creëren die het meest bevorderlijk is voor jou als breinwerker. En dat zal de ICT niet voor jou doen, dat is een keuze die jij zelf maakt.

Terug naar hoe wij als Compagnon de route werken en welke keuzes wij hierin maken. In plaats van elkaar elke dag ‘op kantoor’ te zien, trekken Naomi en ik er heel regelmatig enkele dagen op uit. De bestemming is telkens anders, met als vaste ingrediënten natuur en ontspanning. Dit blijkt voor onze breinen zeer bevorderlijk te zijn want in die enkele dagen (vaak zijn het ook nachten) creëren we waar we in de klassieke werkaanpak zeker maanden over zouden doen. En deze creaties en realisaties ontstaan bijna nooit tijdens de 8 klassieke werkuren van de dag.

Zo zie je hieronder een ingekaderd moment, dat dateert van dinsdag 17 oktober 2017 (vorige week dus) rond middernacht, de afsluit van ‘een dag om in te kaderen’. We sloten een laatavond reflectie-brainstorm moment met heel veel inzicht en resultaat af in bed met een warme chocomelk (mét slagroom).  Een moment waarop we, als we fabrieksarbeiders waren geweest, wellicht meer nood zouden  hebben aan onze  fysieke recuperatieslaap.

‘Jullie hebben gemakkelijk’ praten, hoor ik je misschien denken? ‘Dat gaat niet zomaar op mijn werk.’ Toch geloof ik dat verandering overal kan. Kleine veranderingen in de huidige contexten kunnen maken dat je veel meer tegemoet komt aan de noden van je brein. Maar eerst dien je overtuigd te zijn van jouw waarom. Een sterke waarom maakt alle hoe’s mogelijk, oftewel ‘waar een wil is is een weg’.

Ik verleg mijn focus nu terug naar ons 90 dagen breinfocus—breinpauze traject. Ik ga weer helemaal offline waarmee ik mijn brein uitnodig om mijn aandacht weer volledig naar dit traject te sturen. Van hieruit werkt mijn brein ongelooflijk goed met mij samen, wat onder andere resulteert in een  aandachtspanne die het gemakkelijk haalt van de goudvis 🙂 . Ik heb er deugd van om in de theorie bevestigd te zien hoe brein- en mensvriendelijk onze manier van werken is, een manier die we intuïtief hebben geïmplementeerd en waarvan we het resultaat al veelvuldig hebben mogen ervaren. Het stimuleert ons alleen maar om blijvend te leven naar wat we ‘verkondigen’ en dus naast de periodes van breinfocus ook aandacht te hebben voor de breinpauzes, vanuit het weten dat een optimale breinfocus er niet kan zijn zonder breinpauze. We zien die pauzes al lang niet meer als ‘verloren tijd’ maar als ideale werktijd voor ons archiverend brein. We zorgen er eigenlijk gewoon voor dat ons reflecterende, archiverende en reflexbrein niet in competitie gaan met elkaar en zo optimaal blijven samenwerken. De ideale manier om ook als mens optimaal met elkaar samen te werken. Een heel mooie surplus!

Aandachtsgroet,

Barbele